واقعۀ غدیر، چشمۀ زلال ولایت، روز اکمال دین و اتمام نعمت

بیانات

آیت الله سیّد محمّد رضا مدرّسی طباطبایی دامت برکاته

عید سعید غدیر ۱۴۴۱ (۱۳۹۹/۰۵/۱۸)

عید غدیرخم، این روز بزرگ را به همهٔ مؤمنان و مسلمانان در سرتاسر عالم به‌ویژه خدمت مقام معظّم رهبری دام ظلّه و خدمت سرور و مولایمان امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشّریف، تبریک عرض می‌کنیم. این روز، روز بسیار بزرگ و باعظمتی است و به تعبیر روایات در آسمان‌ها شناخته‌شده‌تر از زمین است. در آسمان‌ها اسم مخصوص به خود دارد: روز «عهد معهود» و در زمین: روز «میثاق مأخوذ» و «جمع مشهود».

غدیرخم، روز تبریک و تهنیت

عید غدیر اساساً روز تهنیت و تبریک است؛ چراکه تبریک و تهنیت در این روز فرمان خدا و رسول خداست. رسول اکرم صلّی الله علیه وآله در غدیرخم پس از آنکه فرمان دادند کسانی که جلو رفته‌اند برگردند و صبر فرمودند کسانی که عقب هستند برسند، در میان آن جمعیت بسیار بزرگ بر بالای جایی که از جهاز شتران آماده کرده بودند رفته و دست امیرالمؤمنین علیه السّلام را گرفته و بالا بردند و حتّی طبق بعضی نقل‌ها به قدری بالا بردند که امیرالمؤمنین علیه السّلام از روی زمین بلند شدند. آن‌گاه پیامبر صلّی الله علیه وآله، مطالب متعدّد و سخنان مهمّی فرمودند که از مهم‌ترین کلمات و جان کلام حضرت این خطابشان به مسلمانان است که:

أَ لَسْتُ‏ أَوْلَى‏ بِکُمْ‏ مِنْ‏ أَنْفُسِکُمْ‏؛

آیا من اولیٰ و سزاوارتر از شما به خود شما نیستم؟

«قَالُوا: بَلَى»؛ همه در پاسخ حضرت گفتند: بلی. این عبارت پیامبر صلّی الله علیه وآله، دارای یک نکتهٔ فوق‌العاده است. در واقع، حضرت با این عبارت، به این آیهٔ شریفه از قرآن کریم اشاره‌ فرمودند که خداوند متعال می‌فرماید:

(النَّبِیُّ أَوْلىٰ‏ بِالْمُؤْمِنینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ)؛

پیامبر از خود مؤمنین به آنان سزاوارتر است.

این آیهٔ شریفه به چه معناست؟ بسیاری از ما این آیه را مکرّر خوانده‌ایم، ولی شاید در معنای آن دقّت کافی نکرده‌ایم. معنای آیه این است که اگر پیامبر صلّی الله علیه وآله، تصمیمی دربارهٔ هر فردی از مسلمانان یا تصمیمی دربارهٔ جامعهٔ اسلامی گرفت، تصمیم حضرت بر خواست یکایک مردم و جمع مردم مقدّم است؛ چنان‌که خداوند متعال در آیهٔ شریفهٔ دیگر می‌فرماید:

(وَ ما کانَ لِمُؤْمِنٍ وَ لا مُؤْمِنَهٍ إِذا قَضَى اللهُ وَ رَسُولُهُ أَمْراً أَنْ یَکُونَ لَهُمُ الْخِیَرَهُ مِنْ أَمْرِهِمْ)؛

هرگاه خدا و پیامبرش حکمی کردند، هیچ مرد یا زن مؤمنی دیگر حقّ انتخاب ندارد، حتّی در امری که مربوط به خودشان باشد.

بنابراین انتخاب و حکم پیامبر صلّی الله علیه وآله، بر هر انتخابی مقدّم است و هر حکم و فرمانی که حضرت صادر فرمایند یا هر تصمیمی که دربارهٔ هر فرد یا جامعه بگیرند، به حکم خداوند متعال حتّی بر خواست خود آن فرد یا جامعه مقدّم است، هرچند امری باشد که مربوط به خود آن فرد یا جامعه است و این مقامی است که خداوند متعال به پیامبر صلّی الله علیه وآله داده است. البته ناگفته پیداست پیامبر صلّی الله علیه وآله، جز مصلحت و خیر امّت و تک‌تک افراد چیزی نخواهد خواست و همیشه براساس مصالح افراد و حکمت‌های عامّه فرمان خواهد داد.

حضرت در آن جمع بزرگ و در آن لحظهٔ حسّاس از همین مسئله استفاده کرده و فرمودند: آیا مگر این‌چنین نیست که من نسبت به شما از خود شما اولیٰ هستم؟! حال بدانید:

مَنْ کُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِیٌّ مَوْلَاه‏؛

هرکس من آن اولویت را نسبت به او دارم و مولای او هستم، علی مولای اوست.

و این جمله را زمانی فرمودند که دست امیرالمؤمنین علیه السّلام را بالا برده بودند تا کسی نتواند در معنای عبارت هیچ شبهه‌ای بکند؛ زیرا با این اوصاف و با آن مقدّمات، این روایت شریف که متواتر و قطعیّ‌الصدور است، هیچ‌ معنای دیگری غیر از حاکمیت، ولایت و سرپرستی نمی‌تواند داشته باشد؛ به‌ویژه که بعد از آن پیامبر صلّی الله علیه وآله فرمودند:

سَلِّمُوا عَلَیْهِ‏ بِإِمْرَهِ الْمُؤْمِنِین؛

به عنوان «امیرمؤمنان» به علی علیه السّلام تهنیت بگویید.

عید غدیر، عید همهٔ مسلمانان، اعمّ از شیعه و اهل‌ تسنّن

نکتهٔ قابل توجّه آنکه این قضیّه را نه تنها شیعه نقل کرده، بلکه در کتاب‌های برادران اهل‌تسنّن نیز آمده است ـ آن‌هم در کتاب‌های مهم و مرجع آنها که از شخصیت‌های درجه‌یکِ حدیثی و علمی آنان به یادگار مانده ـ و افرادی مثل «امام احمد بن حنبل شیبانی» رئیس طایفهٔ حنبلیه و از ائمّهٔ اربعهٔ برادران اهل‌تسنّن، «ابن ابی شیبه» از محدّثین بسیار مهمّ اهل‌تسنّن، «ابن المغازلی» از شخصیت‌های بزرگ علمی اهل‌تسنّن و بزرگان دیگر آنان این روایت را نقل کرده‌اند و جالب آنکه پیامبر صلّی الله علیه وآله به مردم امر فرمودند که: «به امیرالمؤمنین علیه السّلام به عنوان امیر و فرمانده و آقا و مولایتان تهنیت بگویید.» و همه به خدمت امیرالمؤمنین علیه السّلام آمدند و به ایشان تهنیت گفتند و نوشته‌اند در زمرهٔ اوّلین یا معروف‌ترین و برجسته‌ترین افرادی که با حضرت بیعت کردند و به ایشان تهنیت گفتند، خلیفهٔ اوّل و دوم بودند و تهنیت خلیفهٔ دوم عمر با توجّه ویژه نقل شده است که با عبارت:

هَنِیئاً لَکَ یا بَخْ‏ بَخْ‏ لَکَ‏ یَا ابْنَ أَبِی طَالِبٍ، أَصْبَحْتَ مَوْلَى کُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَه؛

بر تو مبارک باد ای فرزند ابوطالب! مولای هر مرد و زن مؤمنی گردیدی.

تهنیت خود را ابراز کرد. این نکتهٔ بسیار مهمّی است و برای اینکه مطلب روشن‌تر شود، عبارت کامل آن را از متن بعضی کتاب‌ها به عنوان نمونه نقل می‌کنیم:

الف. روایت احمد بن حنبل شیبانی

در مسند احمد بن حنبل شیبانی با دو سند از «بَراء بن عازب» صحابی معروف چنین نقل شده است:

کُنَّا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ صلّی الله علیه وآله فِی سَفَرٍ، فَنَزَلْنَا بِغَدِیرِ خُمٍّ،‏ فَنُودِیَ فِینَا: الصَّلَاهُ جَامِعَهٌ، وَ کُسِحَ لِرَسُولِ اللَّهِ صلّی الله علیه وآله تَحْتَ شَجَرَتَیْنِ، فَصَلَّى الظُّهْرَ، وَ أَخَذَ بِیَدِ عَلِیٍّ علیه السّلام، فَقَالَ: «أَ لَسْتُمْ تَعْلَمُونَ أَنِّی‏ أَوْلى‏ بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ‏؟» قَالُوا: بَلَى، قَالَ: «أَ لَسْتُمْ تَعْلَمُونَ أَنِّی أَوْلَى بِکُلِّ مُؤْمِنٍ مِنْ نَفْسِهِ؟» قَالُوا: بَلَى، قَالَ: فَأَخَذَ بِیَدِ عَلِیٍّ، فَقَالَ: «مَنْ کُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِیٌّ مَوْلَاهُ، اللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالاهُ، وَ عَادِ مَنْ عَادَاهُ» قَالَ: فَلَقِیَهُ عُمَرُ بَعْدَ ذَلِکَ، فَقَالَ لَهُ: «هَنِیئاً لَکَ یَا ابْنَ أَبِی طَالِبٍ، أَصْبَحْتَ وَ أَمْسَیْتَ مَوْلَى کُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَه»؛

ما با پیامبر صلّی الله علیه وآله در سفر بودیم تا در غدیر خم (آبگیر خم) منزل کردیم. پس ندا داده شد: الصَّلَاهَ جَامِعَهً. این یک اصطلاح بوده و هرگاه حضرت یک کار عمومی داشتند، چنین ندا داده می‌شد؛ یعنی همه جمع شوند. سپس جایی را زیر دو درخت برای پیامبر صلّی الله علیه وآله جارو و تمیز کردند و حضرت نماز ظهر را خواندند. آن‌گاه دست علی علیه السّلام را گرفتند و فرمودند: آیا نمی‌دانید که من سزاوارتر به مؤمنین از خودشان هستم؟! که توضیح دادیم اشاره به آیهٔ شریفهٔ (النَّبِیُّ أَوْلىٰ‏ بِالْمُؤْمِنینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ) است. حضرت از آنها اقرار گرفتند و آنان عرض کردند: بله. حضرت باز پرسیدند: آیا نمی‌دانید که من سزاوارتر به هر مؤمنی از خودش هستم؟! یعنی تصمیم من نسبت به سرنوشتِ حتّی شخصی افراد مقدّم بر خواست آنهاست. همه گفتند: بله، ما قبول داریم. پس حضرت دست علی علیه السّلام را گرفتند و فرمودند: هرکس من چنین اولویتی نسبت به او دارم، علی علیه السّلام هم همان منزلت مرا دارد. خدایا! هرکس علی علیه السّلام را دوست داشت، او را دوست بدار و هرکس دشمن علی علیه السّلام بود، دشمن او باش. سپس آن نکته‌ای که گفتیم روز غدیر روز تهنیت و تبریک است، در این نصّ عبارت احمد حنبل است که از براء بن عازب نقل کرده است: عمر بعد از این قضیه به ملاقات امیرالمؤمنین علیه السّلام آمد و گفت: هَنِیئاً لَکَ یَا ابْنَ أَبِی طَالِبٍ؛ تهنیت باد بر تو ای فرزند ابی‌طالب! (هنیئاً به معنای همان تهنیت و تبریکی است که ما می‌گوییم.) أَصْبَحْتَ وَ أَمْسَیْتَ مَوْلَى کُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَه؛ تو مولای هر مرد و زن مؤمنی (ازجمله خود من) گردیدی؛ یعنی همان منزلتی را که پیامبر صلّی الله علیه وآله داشتند، تو نسبت به هر مؤمن و مؤمنه‌ای حتّی خود من پیدا کردی.

ب. روایت ابن المغازلی

ابن المغازلی شافعی کتابی به نام مناقب علیّ بن ابی‌طالب علیه السّلام دارد و در آن این روایت را با سند خود از صحابی دیگری نقل می‌کند و جالب اینکه مطالب آن نظیر همان مطالبی است که در کتاب‌های ما ازجمله مفاتیح و بعضی کتاب‌های دیگر آمده است:

عَنْ أَبِی هُرَیْرَهَ قَالَ:‏ مَنْ صَامَ یَوْمَ ثَمَانِیَ عَشْرَهَ خَلَتْ مِنْ ذِی الْحِجَّهِ، کُتِبَ‏ لَهُ‏ صِیَامُ‏ سِتِّینَ شَهْراً، وَ هُوَ یَوْمُ غَدِیرِ خُمٍّ لَمَّا أَخَذَ النَّبِیُّ صلّی الله علیه وآله بِیَدِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ فَقَالَ: «أَ لَسْتُ‏ أَوْلى‏ بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِم؟»‏ قَالُوا: بَلَى یَا رَسُولَ اللَّهِ، قَالَ: «مَنْ کُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِیٌّ مَوْلَاهُ» فَقَالَ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ: بَخْ بَخْ لَکَ یَا عَلِیَّ بنَ أَبِی طَالِبٍ، أَصْبَحْتَ مَوْلَایَ وَ مَوْلَى کُلِّ مُؤْمِنٍ. فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَى‏: (الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُم)؛

راوی این روایت «ابو هریره» است که می‌گوید: کسی که روز هجدهم ذی الحجّه را روزه بگیرد، برای او روزهٔ شصت ماه نوشته می‌شود و خودش تفسیر می‌کند که آن روز، روز غدیر خم است که پیامبر صلّی الله علیه وآله، دست علی علیه السّلام را گرفته و از همه اقرار گرفتند که: آیا من اولیٰ به مؤمنین از خودشان نیستم؟! یعنی تصرّفات و تصمیمات من بر خواست آنها مقدّم است. همه گفتند: بله، ‌چنین است، ای رسول‌خدا! حضرت فرمودند: هر کس من مولای او هستم و چنین ولایتی بر او دارم، علی علیه السّلام مولای اوست. پس عمر بن خطّاب گفت: به‌به! مبارک باشد بر تو، ای فرزند ابی‌طالب! مولای من و مولای هر مؤمنی گشتی. در این لحظه بود که خداوند متعال این آیه را نازل فرمود: ‏«من امروز دین شما را تکمیل کردم.»

پس این عید، عید همهٔ مسلمانان است؛ هم عید شیعه و هم عید اهل‌تسنّن؛ چراکه این مطلب فراوان در کتاب‌های معتبر و مهمّ برادران اهل تسنن با سندهای متعدّد آمده ـ که ما تنها دو نمونه از آنها را نقل کردیم ـ و نشان می‌دهد غدیر خم فقط مختصّ شیعیان نیست، بلکه جزء مسلّمات تاریخ و حدیث است. وقتی در طلیعهٔ تبریک‌گویان، ابوبکر و عمر باشند، معلوم است که همه باید این روز را روز عید بدانیم و تبریک بگوییم؛ هم به امیرالمؤمنین علیه السّلام و اولاد امیرالمؤمنین علیهم السّلام و امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشّریف و هم به همهٔ مؤمنین عالَم؛ چون این فرمان خدا و فرمان پیامبر صلّی الله علیه وآله است.

اهمّیت غدیر: کامل شدن دین

اکنون ببینیم چرا این روز این‌قدر مهم است و نکتهٔ اهمّیت و عظمت آن چیست که پیامبر صلّی الله علیه وآله فرمودند همه آن را تهنیت بگویند و بنابر روایات این روز در آسمان‌ها معروف‌تر از زمین است. نکتهٔ آن همان آیهٔ شریفه‌ای است که در پایان روایت اخیر به آن اشاره شد که پس از واقعهٔ غدیر آیه نازل شد:

(الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَ رَضِیتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دِیناً)؛

امروز [با نصبِ علىّ بن ابى‏طالب به ولایت و امامت‏] دینتان را براى شما کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را برایتان به عنوان دین پسندیدم.

این نشان می‌دهد مسئلهٔ ولایت و امامت که در غدیر خم مطرح شد، مسئلهٔ بسیار مهمّی بوده است و در‌عین‌حال عدّه‌ای نمی‌خواستند این اتّفاق بیفتد. افراد ذی‌نفوذی بودند که می‌توانستند در جامعه اثرگذار باشند و حتّی پیامبر صلّی الله علیه وآله را مورد آزار و اذیّت قرار می‌دادند و لذا حضرت به دلایل مختلفی تازمانی‌که این فرمان از جانب خداوند قطعی نشده بود، مسئله را به این نحو عمومی و رسمی اعلام نفرموده بودند، امّا وقتی آن فرمان قطعی آمد که:

(یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ‏ رِسالَتَهُ‏ وَ اللهُ یَعْصِمُکَ مِنَ النَّاس‏)؛

اى پیامبر! آنچه از سوى پروردگارت [دربارهٔ ولایت و رهبرى علىّ بن أبى‏طالب‏] بر تو نازل شده ابلاغ کن؛ و اگر انجام ندهى رسالت خدا را ابلاغ نکرده و به پایان نرسانده‏اى. و خدا تو را از [آسیب و گزند] مردم نگه‌مى‌‏دارد.

اینجا بود که پیامبر صلّی الله علیه وآله همهٔ ملاحظات را کنار گذاشتند و به فرمان خدا این قضیه را به صورت رسمی و عمومی اعلام فرمودند و آن‌وقت بود که این آیه نازل شد: (الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی)؛ یعنی مسئلهٔ ولایت موجب اکمال دین است.

اگر دین را به یک ساختمان عظیم تشبیه کنیم، چنانچه این ساختمان در و دیوار و… داشته باشد، ولی سقف نداشته باشد، ناقص است. یا اگر آن را به یک خودرو تشبیه کنیم، درصورتی‌که همه چیز ازجمله چرخ، دنده، موتور و… داشته باشد، امّا مثلاً فرمان نداشته باشد، آیا می‌توان از این خودرو استفاده کرد؟!

ولایت نیز فرمان دین اسلام و هدایت کنندهٔ مردم و تطبیق دهندهٔ دین است. اگر ولایت نباشد، مثل این است که یک خودرو داشته باشیم، ولی فرمان نداشته باشد. چنین خودرویی حتّی اگر عالی‌ترین موتور را هم داشته باشد، بدون فرمان هیچ کاری نمی‌تواند بکند و اگر آن را روشن هم بکنیم، ممکن است در یک درّه سقوط کند. ولایت و امامت بلاتشبیه به منزلهٔ فرمان است و زمام امر دین دست امام علیه السّلام است که جامعه را به آن سویی که خداوند متعال خواسته هدایت می‌کند و دستورات الهی را اجرا نموده و جامهٔ عمل می‌پوشاند.

مخصوصاً به این مسئله توجّه کنید که دین اسلام دینی جاودانه و برای ابد است و بناست تا روز قیامت باقی باشد؛ نه اینکه مثل ادیان سابق موقّت باشد تا پیامبر بعدی بیاید و دین کامل‌تری بیاورد، بلکه همان‌طور که از آیات و روایات شریفه استفاده می‌شود، دین اسلام برای همیشه و برای همهٔ مردم است:

حَلَالُ‏ مُحَمَّدٍ حَلَالٌ أَبَداً إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَهِ وَ حَرَامُهُ حَرَامٌ أَبَداً إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَه؛

حلال محمّد صلّی الله علیه وآله همیشه تا روز قیامت حلال است و حرامش همیشه تا روز قیامت حرام‏.

و باید این دین در همهٔ عالَم گسترش پیدا کند:
(هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى‏ وَ دِینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَى الدِّینِ کُلِّه)‏؛

اوست که پیامبرش را با هدایت و دین حقّ فرستاد، تا آن (یعنی دین اسلام) را بر همهٔ ادیان پیروز گرداند [و همه تسلیم اسلام شوند].

(وَ یَأْبَى اللهُ إِلَّا أَنْ‏ یُتِمَّ‏ نُورَهُ‏ وَ لَوْ کَرِهَ الْکافِرُون)؛

و خداوند جز این نمى‏خواهد که نور خود را کامل کند، هرچند کافران نخواسته باشند.

این دین ادامه دارد تا ائمّهٔ اثناعشر علیهم السّلام همه بیایند و نوبت به امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشّریف برسد و ظهور منجی بشریت و غلبهٔ حقّ محقّق شود و همه در سایهٔ اسلام به کمال دنیوی و اخروی خود برسند. و چون ولایت و امامت است که می‌تواند چنین اتّفاقاتی را رقم بزند، لذا این روز روز اکمال دین و اتمام نعمت است.

عظمت غدیر از جهات مختلف

این روز بزرگ را عزیز بشمارید و آن را پاس بدارید و سعی کنید از جهات مختلف عظمت این روز را بشناسید. در روایت است که:

وَ اللَّهِ لَوْ عَرَفَ النَّاسُ فَضْلَ هَذَا الْیَوْمِ بِحَقِیقَتِهِ لَصَافَحَتْهُمُ‏ الْمَلَائِکَهُ فِی‏ کُلِّ‏ یَوْمٍ عَشْرَ مَرَّات؛

به خدا سوگند، اگر مردم فضیلت روز غدیر را به درستی می‌شناختند، ملائکه روزی ده بار با آنان مصافحه می‌کردند.

و نیز در روایت داریم: کسانی که در عید غدیر از آتش جهنّم آزاد می‌شوند، دو برابر ماه رمضان و شب قدر و عید فطر است.

این‌ها از لحاظ معنوی بود و از لحاظ خدمت به مردم در روایت آمده است: در روز عید غدیر به مؤمنین احسان کنید که هرکس یک درهم در این روز در راه خدا انفاق کند و به برادران مؤمنش احسان کند، هزار برابر می‌شود. عزیزان من! ای کسانی که تمکّن دارید و می‌توانید به دیگران کمکی برسانید! سعی کنید در این روز خصوصاً به نیازمندان احسان کنید؛ مخصوصاً در این اوضاع که به علل مختلف ازجمله بیماری گسترش‌یابندهٔ کرونا ـ که امروزه پدیدار شده و بسیاری گرفتار آن شده و پیامدها و تبعاتی داشته ـ مشکلاتی در امور معیشتی و اقتصادی مردم ایجاد شده است. این فرصت را غنیمت بشمارید که طبق روایت هر احسانی که می‌کنید هزار برابر می‌شود؛ اگر یک هزار تومانی به کسی بدهید، یک میلیون تومان می‌شود! ارزش این روز را بدانید و همیشه و مخصوصاً در این روز و در این شرایط به شیعیان و برادران مؤمن خود احسان کنید و همهٔ درماندگان و مسلمانان نیازمند و هر انسان با فطرت سالمی را خصوصاً برادران ایمانی‌تان را فراموش نکنید.

حسّاسیت دشمنان نسبت به غدیر و توطئه‌های آنان

البته این را هم بدانید که به خاطر عظمت غدیر و اهمّیت ولایت، دشمن هم نسبت به آن حسّاسیت فوق‌العاده‌ای دارد. دشمنان بشریت و دشمنان حقّ و حقیقت چون می‌بینند بالاترین جلوهٔ حقیقت در امامت و ولایت است که امروزه دنبالهٔ آن ولایت فقیه است، ضدّ امامت و ضدّ ولایت فقیه، نقشه‌ها، توطئه‌ها و برنامه‌های فوق‌العاده چه از لحاظ فرهنگی و چه از لحاظ عملی دارند و شاید کمتر مسئله‌ای همچون امامت و ولایت این‌چنین مورد هجمهٔ دشمنان قرار گرفته باشد. ببینید اهل‌بیت علیهم السّلام چقدر مورد توصیهٔ پیامبر صلّی الله علیه وآله حتّی در همان روز غدیر بودند؛ چنان‌که یکی از عبارات پیامبر صلّی الله علیه وآله در روز غدیر که برادران اهل تسنّن هم آن را نقل کرده‌اند، این است که حضرت فرمودند:

أُذَکِّرُکُمُ اللَّهَ فِی‏ أَهْلِ‏ بَیْتِی‏؛

دربارهٔ اهل بیتم خدا را به یاد شما می‌آورم.

امّا واقعاً چقدر مردم با اهل‌بیت علیهم السّلام همراهی کردند؟! بلکه می‌بینیم اهل‌بیت پیامبر علیهم السّلام چه سرنوشتی پیدا کردند! امیرالمؤمنین علیهم السّلام را آن‌گونه شهید کردند، فاطمهٔ زهرا علیها السّلام را با آن وضع به شهادت رساندند، امام حسن علیه السّلام، امام حسین علیه السّلام و همین‌طور سایر امامان هریک را به گونه‌ای شهید کردند. از اینجا معلوم می‌شود کسانی که ضدّ حقّ و حقیقت‌اند و می‌خواهند با حقّ ستیزه کنند و دنیا چشم آنها را پر کرده است، بیشترین دشمنی را با قضیهٔ ولایت و امامت دارند.

امروز نیز این‌چنین است. کشوری که پرچم ولایت را برافراشته و کسی که در رأس امور آن است، به عنوان یک مجتهد عادل و به نیابت از امام عصر عجّل الله تعالی فرجه الشّریف حکومت می‌کند و تمام خواسته‌اش اجرای احکام اسلامی و اقامهٔ شعائر دینی است، مورد بیشترین هجمه‌ها و دشمنی‌ها از سوی قلدران عالَم و دشمنان بشریت قرار می‌گیرد؛ چون می‌دانند که اگر والی و حاکم جامعه‌ای عادل و مرضیّ رضای خدا باشد، هر حقّ و عدلی اقامه می‌شود و اگر خدای‌ناکرده والی عادل نباشد، بلکه ظالم باشد، هر ظلم و ستمی پدید می‌آید و آنها می‌توانند از فضای گل‌آلود ماهی بگیرند و لذا با نظام ما، با مردم معتقد به این نظام، با ولایت فقیه و رهبری ما و با هرچه در این راستاست، بیشترین دشمنی‌ها را می‌کنند. بنابراین ما باید خیلی هشیار باشیم.

امیدواریم خداوند متعال به لطف خودش مشکلات این کشور ـ اعمّ از مشکلات داخلی، مشکلات ناشی از دشمنان و این بیماری ـ را برطرف بفرماید، خدمتگزاران به اسلام و مسلمین خاصّه مقام معظّم رهبری را تسدید و تأیید بیشتر و طول عمر و صحّت و سلامت عنایت بفرماید و این ملّت را بر دشمنانش پیروز بگرداند. خدایا! ظهور امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشّریف را هرچه زودتر مقرّر بفرما، این عید بزرگ را که در آسمان‌ها معروف‌تر از زمین است بر همهٔ ما مبارک بگردان، ما و نسل‌های ما را تا قرن‌های قرن از شیعیان واقعی امیرالمؤمنین علیه السّلام و اولاد امیرالمؤمنین علیهم السّلام قرار بده و دشمنان اسلام و قرآن و اهل‌بیت علیهم السّلام و دشمنان این نظام را نابود بفرما.

والسلام علیکم و رحمه اللّه و برکاته