حادثهای که پیش آمد، مصیبت سنگینی است. کشور با چه هزینههایی توانسته بود یک رئیسجمهور خدمتگزار، پرتوان، متواضع، دلسوز، باپشتکار، ضدّ فساد، همراه رهبری و... را انتخاب کند، سپس چقدر زمان گذشت تا توانست مستقرّ شود، هیئت دولت را تشکیل دهد ...
برپایهٔ بینش قرآنی، قاعدهٔ کلّی برای عموم مردم و افراد عادی، این است که آنچه از مصیبت به آنان میرسد، نتیجهٔ کارهای خود آنهاست، امّا اولیای خدا از این قاعده مستثنا هستند و مصیبت برای آنان به جهت رفعت درجات و عظمت مقام در درگاه الهی و برای این است که آنان را خالص و خالصتر کند و البته ممکن است حکمتهای دیگری نیز داشته باشد.
فراوانی نعمت دو نوع است: گاهی ناشی از ایمان و تقواست که این به نفع انسان است؛ ولی گاهی ناشی از غضب الهی و بیتقوایی و گسترش فسق و فجور است که در این صورت نیز نعمت فراوان است، امّا برکت ندارد، این در واقع، همان سنّت استدراج و املاء است؛ یعنی به آنان مهلت داده میشود تا وقتی که پیمانهشان پر شود و ناگهان مجازات میشوند.