برای خواندن یک نماز مقبول، علاوه بر رعایت شرایط ظاهری، مهمّ آن است که انسان در نمازش به خداوند متعال توجّه داشته باشد؛ یعنی بداند که با آفریدگار خود سخن میگوید؛ آفریدگاری که هرآنچه در آسمانها و زمین است، تماماً در قبضهٔ قدرت او و ذلیل درگاه اوست و درعینحال ارحم الراحمین هم هست. دراینصورت است که نماز مورد قبول پروردگار واقع میشود.
اگر فرزندی که در برابر پدر و مادر خود سرکشی کرده و ازسوی آنها طرد شده، واقعاً و از روی صدق و صفا به خانه برگردد و بگوید: «مادرجان! پدرجان! غلط کردم! اشتباه کردم!»، کدام پدر و مادری است که توبهٔ فرزندش را نپذیرد؟! محبّت، مهربانی و لطف خداوند متعال از پدر و مادر بالاتر است.
در این ماه نورانی و پربرکت، این روایت را فراموش نکنیم و پنج چیز را قبل از پنج چیز غنیمت بشماریم: 1. جوانی قبل از پیری؛ 2. سلامت قبل از بیماری؛ 3. توانگری قبل از نیازمندی؛ 4. فراغت قبل از گرفتاری و 5. زندگی قبل از مرگ.
خداوند در قرآن و هم به زبان اولیائش ما را دعوت کرده که از این سفرهٔ گستردهٔ الهی بهترین استفاده را بکنیم و با این ماه رمضان گذشتهها را جبران و آینده را تضمین نماییم. این یک اصل مهمّ است که هر انسان عاقل و هوشمندی باید از فرصتهایی که در اختیارش گذاشته شده، بهترین استفادهها را بکند.
رمضان، ماهی است که بالاترین رحمتهای معنوی خداوند در آن نازل شده است. بالاترین رحمت خداوند قرآن کریم است. قرآن تجلّی ذات حق و «ثقل اکبر» است. قرآن هدایت برای مردم و وسیلهٔ قرب الهی است. اساساً همهٔ آفرینش برای این است که انسان هدایت یابد و به قرب الهی نائل شود.
این ماه، ماه مغفرت و ماه ابتهال و استغفار در درگاه الهی است، لذا از خداوند متعال بخواهیم از گذشتههای ما صرفنظر کند و توبهٔ ما را بپذیرد. البته آنچه را قابل جبران است باید جبران هم بکنیم؛ مثلاً اگر ذمّهٔ ما به دیگران یا نسبت به وجوه شرعی و نسبت به اولیای دین مشغول است، باید آن را بری کنیم.