مسئلهای که وجود دارد، آن است که در میان همهٔ اعمال، برترین عمل در ماه مبارک رمضان چیست؟ این ماه رمضانی که اینقدر عظمت و فضیلت دارد و حضرت این توصیههای ویژه را نسبت به خداوند و خود انسان، نسبت به قرآن و خودشان، نسبت به عموم مردم و گروههای خاص فرمودند، امّا برترین عمل در این ماه چیست؟
فرد مسلمان، چه روزهدار و چه غیر روزهدار، باید در ماه رمضان رفتاری متفاوت با دیگر ایّام سال داشته باشد. باید با حسن خلق، خوشرویی و محبّت با دیگران برخورد کند، مخصوصاً روزهداران مؤمن را اگر توانست افطاری بدهد و احتیاجی هم نیست که حتماً فقیر و مسکین یا قوم و خویش باشند، بلکه هر روزهدار مؤمنی میتواند باشد.
همچنانکه به مردهها توجّه میکنیم و رحمت و مهربانی ما شامل آنها میشود، باید زندهها را نیز از یاد نبریم. چنین نباشد که مهربانی و لطف ما فقط شامل مردهها شود، بلکه زندهها به نحوی اولی هستند. البتّه مردهها نیز از جهتی اولی هستند؛ چون دستشان از دنیا کوتاه است، ولی زندهها نیز باید مورد توجّه قرار گیرند.
اگر اینهمه نعمت و فرصت را از دست بدهیم و نتوانیم بهرهٔ لازم را از این ماه رمضان ببریم، دچار غبن و بیچارگی بزرگی شدهایم. مبادا این ماه رمضان را غنیمت نشماریم و بگوییم: اگر این ماه رمضان نشد، از ماه رمضان سال دیگر بهره خواهیم برد. اوّلاً از کجا معلوم تا آن زمان عمر داشته باشیم؟ ثانیاً از کجا معلوم توفیق عمل پیدا کنیم؟
ماه مبارک رمضان ماه بزرگ و باعظمتی است. ماهی است که سرنوشت همه در این ماه رقم میخورد. ماهی است که زندگیها، مرگها، روزیها، پیروزیها و شکستها در این ماه نوشته میشود. ما نمیدانیم حقیقت ماه رمضان چیست. تنها ظاهری از آن را میبینیم و فکر میکنیم مانند ماههای دیگر فقط گردش ماه و خورشید و هلال و بدر و محاقی وجود دارد، امّا اینچنین نیست.