در مقابل اخلاص، ریا قرار دارد. ریا یعنی انسان عملی را برای غیر خدا و برای نشان دادن به دیگران انجام دهد. ریا موریانهای است که عمل را نابود میکند. عبادت باید خالص برای خدا باشد و اگر برای خدا نباشد، بلکه برای ...
خداوند متعال مردم را هدایت میکند که در سختیها به فطرت الهی و درک عقلی خود بازگردند و حق را به دست آورند؛ چون آن کس که همهٔ امور به دست اوست، خداست و سختیهایی که پدید آمده، به دست خداست و لذا باید انسان بهسوی خدا بازگردد.
در ماه رمضان، درهای بهشت گشوده و درهای جهنّم بسته است و شیاطین در بند هستند. فقط باید از خدا بخواهیم این درهای باز بهشت را بر روی ما نبندد و این درهای بستهٔ آتش را بر روی ما باز نکند و شیاطین را بر ما مسلّط نگرداند.
چنین نباش که بگویی: من با مردم هستم یا همچون یکی از آنان هستم، و هر کاری آنان انجام دادند، من هم انجام میدهم! بلکه اگر دیدی کار درستی انجام میدهند، تو هم انجام بده، ولی اگر دیدی کار نادرستی انجام میدهند، تو انجام نده. اینکه بگویی: دیگران چنین کردند، پس من هم چنین خواهم کرد، منطق غلطی است.
شب قدر دارای عظمت بسیار است و وظایفی مهم ازجمله استغفار، التجاء و تضرّع در درگاه خداوند متعال بر عهدهٔ ماست که باید قدر بدانیم و بتوانیم با تضرّعها و التماسهای خود در درگاه خداوند متعال مقدّرات آیندهٔ خودمان، فرزندانمان، امّت اسلامی و کشورمان را مقدّراتی نیکو قرار دهیم.
برپایهٔ بینش قرآنی، قاعدهٔ کلّی برای عموم مردم و افراد عادی، این است که آنچه از مصیبت به آنان میرسد، نتیجهٔ کارهای خود آنهاست، امّا اولیای خدا از این قاعده مستثنا هستند و مصیبت برای آنان به جهت رفعت درجات و عظمت مقام در درگاه الهی و برای این است که آنان را خالص و خالصتر کند و البته ممکن است حکمتهای دیگری نیز داشته باشد.
ماه مبارک رمضان، نعمت فوقالعادهای است که خداوند متعال به ما عنایت فرموده است؛ نعمتی که عقول ما قادر به درک عظمت آن نیست. ماه مبارکی که «أَنْفَاسُكُمْ فِيهِ تَسْبِيح»، «نَوْمُكُمْ فِيهِ عِبَادَة» و «دُعَاؤُكُمْ فِيهِ مُسْتَجَاب» باشد، با این معیارهای بشری و عقلهای معمول ما قابل درک نیست. چگونه ما بفهمیم نفَسهای ما در این ماه مبارک، تسبیح است، خواب ما عبادت است و دعاهای ما انشاءاللّه مستجاب است؟!