علما دو دستهاند: یکی عالمی که علم خود را درمقام عمل بهكار میگیرد و به آن عمل میکند که اهل نجات و رستگاری است و دیگری عالمى كه علمش را وانهاده و به آن عمل نمیکند که اهل هلاکت و نابودی است و اهل جهنّم از بوی بد عالم بیعمل در آزار و اذیّتاند.
اگر کسی یک ساعت هم بالای منبر بنشیند و درمورد تقوا صحبت کند و در مذمّت فسق و فجور دادِ سخن بدهد، امّا خودش اهل تقوا نباشد، نمیتوان او را عالم دانست؛ زیرا طبق روایت، عالم کسی است که کردارش گفتارش را تصدیق کند و کسی که کردارش گفتارش را تصدیق نکند، اصلاً عالم نیست.