حرکت بهسوی عالَم بالا یک حرکت مقطعی و موقّتی نیست؛ یک عمل جرّاحی نیست که یکبار انجام دهی و خلاص شوی! بلکه مسیر الی اللّه اوّلاً یک مسیر بیپایان است که هرچه انسان جلو برود، باز فضا وجود دارد که جلوتر برود و کمال بیشتر بیابد و ثانیاً انسان در این مسیر دائماً در معرض خطر است.
ولایت فرمان دین اسلام و هدایت کنندهٔ مردم و تطبیق دهندهٔ دین است. ولایت و امامت بلاتشبیه به منزلهٔ فرمان است و زمام امر دین دست امام (ع) است که جامعه را به آن سویی که خداوند متعال خواسته هدایت میکند و دستورات الهی را اجرا نموده و جامهٔ عمل میپوشاند.
عید قربان، الگوی بسیاری از فضیلتها و یادگار ابراهیم خلیل (ع) است. چنانکه از روایات استفاده میشود در میان انبیا، رتبهٔ بعد از پیامبر اکرم (ص)، رتبهٔ ابراهیم خلیل (ع) است و البته اهلبیت پیامبر (ع) هم ملحق به پیامبر (ص) بوده و مقدّم هستند.
اسلام با سنّتهای حسنه و دید و بازدیدهای ارحام و دوستان و همگامی با طبیعت در نشاط و فعالیت و بیداری مخالفتی ندارد؛ بلکه تحت عناوین عام مورد تأیید نیز هست و همچنین اگر کسی احتمال بدهد اعمالی که در بعضی روایات وارد شده است، منطبق بر نوروز رسمی فعلی است، بجا آوردن آنها، به احتمال مطلوبیت، مستلزم ثواب خواهد بود.
با دانستن تاریخ زندگی معصومین علیهم السّلام، میتوانیم بفهمیم که تاریخ بشر و تاریخ مبارزۀ حقّ و باطل چگونه بوده و چه اتّفاقاتی در عالَم میان جنود عقل و جنود جهل رخ داده است.
اگر جامعهای حتّی رهبری مثل امیرالمؤمنین (ع) یا امام حسن (ع) داشته باشد، ولی ظرفیّت لازم را نداشته باشد و مؤمنان آن جامعه در راه ولایت و امامت، فداکاری لازم را نداشته نباشند، سرنوشتی شوم مانند سرنوشت جامعهٔ پس از حکومت امیرالمؤمنین (ع) و امام حسن (ع) پیدا خواهد کرد و از این سرنوشتها در طول تاریخ بسیار بوده است.
سخن گفتن دربارهٔ خدیجهٔ کبری (ع) همسر رسالت، مادرِ مادر امامت و فداکار در راه اسلام و به تعبیری «مادر اسلام» آسان نیست، چنانکه بعضی مطالب هم دربارهٔ فضائل خدیجهٔ کبری علیها السّلام حقیقتاً فوقالعاده است که در عقول عادی ما نمیگنجد.