غضبناک شدن دربرابر فاسقان و بدکاران از ویژگیهای مطلوب و پسندیدۀ انسان مؤمن و متّقی است و انسان برای هر گناهی که صادر میشود باید غضبناک شود؛ چون انسان مؤمنی که غیرت دینی دارد نمیتواند ببیند خداوند متعال مورد عصیان قرار میگیرد و او بیتفاوت باشد.
غضب و مخصوصاً تصمیمگیری هنگام غضب و بهویژه شدّت غضب که غیظ باشد، امری ناپسند و مذموم است که ممکن است پیامدهای وحشتناکی به دنبال داشته باشد. درمقابل، مهار غضب و کظم غیظ و مخصوصاً عفو و گذشت نسبت به فرد خطاکار امری محبوب و شایسته است و میتواند آثار بسیار مثبتی در سطح خانواده و جامعه داشته باشد.
نکتهٔ مهم درمورد غضب آن است که انسان حتّی اگر هم بهجا غضب کند، نباید غیر عاقلانه و تحت تأثیر غضب تصمیم بگیرد؛ چنانکه انسان متّقی تصمیماتش همواره براساس تعقّل است و هنگام خشم و غضب تصمیمی نمیگیرد. درحقیقت، اگر انسان مهار نفس را رها کند و براساس خشم و غضب تصمیم بگیرد، گرفتار هرگونه بدی خواهد شد