در بعضی موارد، گذشتن از فرد خطاکار، وهنی در قدرت اسلام است؛ مثلاً افراد خطاکار، نظم اجتماعی را به هم میزنند و موجب بلوا و آشوب میشوند و اگر تنبیه نشوند و به جزای خود نرسند، فردا گروه دیگری هم برای این کار تشویق میشوند. در این موارد نیز باید خطاکاران تنبیه و مؤاخذه و طبق معیارها عقوبت شوند.
غضب و مخصوصاً تصمیمگیری هنگام غضب و بهویژه شدّت غضب که غیظ باشد، امری ناپسند و مذموم است که ممکن است پیامدهای وحشتناکی به دنبال داشته باشد. درمقابل، مهار غضب و کظم غیظ و مخصوصاً عفو و گذشت نسبت به فرد خطاکار امری محبوب و شایسته است و میتواند آثار بسیار مثبتی در سطح خانواده و جامعه داشته باشد.