معنای قناعت این نیست که مردم و جامعه تلاش اقتصادی نکنند، دولت وظایف اقتصادی خود را انجام ندهد و کشور پیشرفت علمی و اقتصادی نداشته باشد. بلکه قناعت آن است که انسان باید در حدّ اعتدال باشد، درست فکر کند و درست عمل کند و آن اندازه که توان دارد تلاش کند؛ آنهم تلاش معقول و دستیافتنی و با ملاحظهٔ شرایط اجتماع، شرایط خانواده و شرایط خود.
بعضی فکر میکنند اگر انسان راه خدا و دین را برود، دنیایش را از دست میدهد و اگر خیلی هنر کند، تنها آخرتش آباد میشود، درحالیکه تقوا و راه دین، هم دنیا را آباد میکند و هم آخرت را؛ منتها از راه حلال و پاکیزه.
انسان باید حلم را بهجا و درست بهکار ببرد. اینچنین نباشد که حتّی در مقابل کافر و مشرکِ مقاتل و محارب هم حلم به خرج دهد! اگر کسی به اموال، ناموس یا سرزمینهای شما تجاوز کند و یا به حقوق شما در سطح ملّی یا در سطح بینالمللی نسبت به افراد مسلمان تجاوز کند و شما ساکت باشید و حلم به خرج دهید، این زبونی و ذلّت است که به شدّت در اسلام مورد نهی قرار گرفته است.