مرحوم آخوند اصرار دارد که اگر وضعی در الفاظ شرعی رخ داده باشد حتماً وضع بالاستعمال است؛ زیرا وضع بالتعیین که شاهدی بر آن نداریم و اگر بود لذاع و بان، وضع بالتعین و به کثرت استعمال هم چنانکه گفته شد، ممکن نیست ...
آخوند در اشکال بر وضع تعینی در حقیقت شرعیه میفرماید: شما ابتدا باید مصححی برای استعمال این الفاظ در معانی جدید داشته باشید تا بتوانید بگویید که مثلاً لفظ صلات در آن ارکان و اذکار مخصوص کثیراًما استعمال مجازی ...
حقیقت وضع عرفی که در میان اهل لسان وجود دارد، «اعتبار لفظ به عنوان علامت برای معنا» است که یک امر کاملاً اعتباری است و از حیث وضع، امری تکوینی ورای آن نیست. البته هر وضعی مستلزم ...
دلالت لفظ بر معنا گاهی به نحو حقیقت است، گاهی به نحو مجاز است که قرینة ویژه دارد و گاهی نیز به نحو ثالث است که دلالت حقیقی نیست و در عین حال، قرینه قائم شده بر اینکه دلالت مجازی را اراده نکردیم ...
وقتی لفظی را به حمل شایع برای حکایت از معنا استعمال میکنیم، لفظ «منظورٌ به» و «مرآت» برای معناست و به تعبیر دیگر «ما به یُنظَر» است و نظر «آلی» به لفظ داریم. اما وقتی لفظ را برای معنایی وضع میکنیم ...
بنابر نظریاتی که وضع را اعتباری میدانند، از جمله نظریة برگزیده یعنی «علامیت اعتباری» نیز کثرت تکرار نمیتواند موجب وضع تعیّنی باشد؛ چون اعتبار متقوم به قصد است که یک امر نفسانی است ...