آیا الفاظ برای معانی مراده وضع شده است یا برای ذوات معانی؟ به این معنا که آیا واضع ذات معنا را در نظر میگیرد و لفظ را برای آن وضع میکند یا معنایی که ارادة تفهیم آن توسط لافظ شده را در نظر میگیرد و لفظ را برای آن وضع میکند؟
در «اطلاق لفظ و ارادة نوع آن» نه شخص لفظ مراد است، نه جنس و نه حتی صنف لفظ، بلکه نوع لفظ مراد است و مثلاً در «ضَرَبَ فعلٌ ماضٍ» لفظ «ضَرَبَ» با همین ماده و هیئت هر جا باشد، مقصود است ...
در بررسی کلام سکّاکی که بسیاری از بزرگان آن را پذیرفتهاند، باید گفت: عمده دلیل سکّاکی این بود که اگر حرف مشهور را بپذیریم، ملاحت و طروات کلام از بین میرود؛ مثلاً اگر گفته شود در «رأیت اسداً یرمی» لفظ «اسد» در «رجل شجاع» بهکار رفته است ...