تقریرات درس خارج اصول
حضرت آیت اللّه سیّد محمّدرضا مدرّسی طباطبایی یزدی دامت برکاته
دوره‌ی دوم ـ سال نهم ـ سال تحصیلی 92ـ 91
جلسه 24 ـ یک‌شنبه 7/8/91
اگر فرضاً شارع امر مولوی نفسی به احتیاط داشته باشد آیا مکلّف می‌تواند به جای قصد امر احتمالی، قصد امر به احتیاط کند؟ در حقیقت طبق این فرض می‌توان گفت مکلّف در مقام احتیاط مخیّر است که عمل را رجاءً بیاورد و یا به قصد امر احتیاط که قطعی است اتیان عمل کند.
نظیر این فرض، حالتی است که در آن شخصی نذر می‌کند تا نماز شب اتیان کند، اگر قصد امر نماز شب کند مجزی خواهد بود یعنی هم نذر خود را اتیان کرده است و هم نماز شب را انجام داده است و اگر به جای این قصد، عمداً یا غفلتاً قصد امتثال امر به نذر کند (فِ بنذرک) آیا این قصد کافی در صحّت عمل و در نتیجه بُرء نذر است؟
دو نظر در این مسأله وجود دارد:
1ـ یک رویکرد آن است که حتماً باید قصد امر احتمالی کند و در مورد نذر باید قصد امر منذور کند (البتّه اگر عمل مذکور عبادی است) و قصد امر احتیاط و قصد امر نذر فایده ندارد؛ زیرا امر به احتیاط، امری عارضی است و معروض آن باید در مرتبه‌ی قبل تامّ بوده و شاکله‌ی معروض محقّق شده باشد. معروض امر به احتیاط، عمل کاملی است که حالت منتظره‌ای ندارد و فرض آن است که آن عمل مورد احتیاط، عبادی است و نیاز به قصد قربت دارد، لهذا مکلّف باید قصد امر احتمالی آن عمل را بنماید تا امر احتیاط را امتثال کند وإلّا اگر قصد امر آن عمل را نکند در حقیقت احتیاط در عبادت انجام نداده است؛ زیرا در مرحله‌ی قبل باید عبادیت محقّق شده باشد تا صدق کند مکلّف این احتیاط را انجام داده است.
همچنین در مسأله‌ی نذر، نذر متعلق به نماز شب است. نماز شب یعنی اجزایی که از تکبیر تا سلام هستند به‌علاوه‌ی قصد قربت، بنابراین مکلّف باید قصد قربت را محقّق کند تا بگوییم منذور کامل شده و بُرء نذر محقّق شده است ...
براي دريافت متن کامل جلسه بیست و چهارم اينجا را کليک کنيد.