تقریرات درس خارج فقه
حضرت آیت الله سیّد محمّد رضا مدرّسی طباطبایی یزدی (دامت برکاته)
سال تحصیلی92-1391
جلسه‌ی چهارم؛ سه‌‌شنبه 28/6/1391

عدم جواز اخذ اجرت بر اذان

مرحوم شیخ قدس سره بعد از اثبات عدم جواز اخذ اجرت بر واجبات و مستحبات عبادی، مطالبی را از این بحث استنتاج می‌کنند، از جمله این‌که اخذ اجرت بر اذان جایز نیست؛ زیرا اذان از عبادات است و اخذ اجرت بر آن منافات با قصد قربت دارد.

مشهور قائلند که اذان دو قسم است؛ اذان نماز و اذان إعلام دخول وقت. بعضی هم قائلند اذان فقط یک قسم است و آن اذان إعلامی است و بعضی هم گفته‌اند اذان برای نماز. به نظر می‌رسد بتوان دو نوع اذان از روایات استفاده کرد.

در این‌که اذان للصلاة عبادت است و احتیاج به قصد قربت دارد، شاید خلافی در آن نباشد و از روایاتی که اذان را به نوعی متعلق به نماز می‌داند، می‌توان استفاده کرد عبادت است و قصد قربت لازم دارد، امّا اذان للإعلام مورد خلاف است، بعضی گفته‌اند غرض از اذان اعلام دخول وقت، بدون قصد قربت هم حاصل می‌شود و مستحب توصلی است. سید یزدی1 نیز در عروة الوثقی می‌فرماید قصد قربت در اذان اعلامی شرط نیست. ما حکم هر یک از اذان للصلاة و اذان برای اعلام دخول وقت را جداگانه بررسی می‌کنیم تا ببینیم اخذ اجرت بر آن جایز است یا خیر.

حکم اخذ اجرت بر اذان للصلاة

در مورد اذان للصلاة مرحوم شیخ مسأله را در جایی مفروض می‌دارد که فائده‌ای برای مستأجر تصویر شود و آن این‌که مثلاً اگر اجیر اذان بگوید و مستأجر بشنود، دیگر اذان از مستأجر ساقط می‌شود، ولی ما گفتیم در اجاره اصلاً لزومی ندارد مثل چنین فائده‌ای به مستأجر برسد، بدون آن هم می‌تواند اجاره صحیح باشد ...

برای دریافت متن کامل جلسه چهارم اینجا را کلیک کنید.